Табылды Досымов

Биіктік

Унатады шында конил шыркауды,
Таулары жок тобемизден булт ауды.
Толагай боп туылмадым, аттен ай,
Атырауга акелер ме ем бир тауды...

Шынды армандап тобеси кок сузгилер,
Экраннан Эверестке уздигер.
Обаны адыр, адырларды тобе деп,
Тобелерди тау деседи биздин ел.
Тартыспай ак Гамзатовтай кокеммен,
Тау улы емес, кыр улы боп отем мен,
Осы кырда тобешиктей Аналар,
Дуниеге таудай Улдар акелген.

Ерликтери айналмайтын елеске,
Атыраудын алыбынын бари есте.
«Ереуил атка ерин салган егесте»
Махамбеттин ози бир тау емес пе?

Жанарында жасын ойнап керемет,
Жауган окка карсы шапкан, себелеп.
Санан болса калай гана айтарсын,
Нысанбаев тау емес ед, тобе деп.

Тау улдары тауда нагыздай сырбаздай,
Жуздеринде шабыт оты жур маздай.
Биздин кырда кыдырса егер бир жаздай,
Талай таулык кетер ме екен жыр жазбай...

Алты алаштын алыптары берсе дем,
Таусыз гумыр кешериме мен сенем.
Бииктикти айналайын, туган ел,
Кыранынын канатымен олшеген.

Бир кудирет тула бойды тасканда,
Кулаш урмай тауга, шынга, аскарга,
Кыр баласы тауга карап оспейди,
Кыр баласы кол созады аспанга...