Руслан Сатай

Ботадай

Кыдырып кошеге шыккан таранып,
Мен ушин сенсин жана жаналык.
Карадым коздерине кадалып,
Уйге кайтпай.
Озинмен каламын кунде кезигип,
Бакытты ишимнен журмин сезинип.
Сыртыннан ойлап журемин езилип,
Саган айтпай.

Козин сенин молдиреп тур ботадай,
Калып койды конилимде о таубай.
Еш бир жерден естимедим ешкашан,
Кулкин сенин сегизинши нотадай.
Козинде моншак турды тогилип,
Баскалардан болек болып коринип.
Бул тагдыр болмаса егер кезигип,
Каларма един?
От болып жанып турган жанарын,
Кун сайын гашык болып барамын.
Бол десем менин жакын адамым,
Болар ма един?