Нұрболат Абдуллин

Біліп жүр

Аттама адамдык пен ардан унеми,
Арайлап сонда алдыннан танда куледи.
Адамдар корсеткенмен баскаша кейип,
Ишинде не бар екенин Алла биледи.

Окиниш реништи жуытпай жанга,
Багындыр журегинди умитти ойларга.
Жасаган жаксылыкты умыту деме,
Умытса умытсын адам , умытпайды Алла!

Жургейсин жаксылыктын кушимен алда,
Кектенбе биреудин минин есине де алма.
Озгенин кателигин кешире билши,
Сенинде кателигинди кеширеди Алла!

Жаксылык жамылдырмас киели арна,
Жалганда жага корме куйени арга.
Бир беткеи акикатшыл шыншыл адамды,
Суимесе суймесин адам суйеди Алла!

Алгыспен ак бата гой жанга кереги,
Адамнын адамдыксыз барма бедели.
Жалганда жанын калап сураганынды,
Бермесе бермесин адам алла береди.