Qarakesek

Түнгі Ақтөбе

Жогалды барлыгы, уакытша коринип,
Жалгандыгы омирдин ап-анык билинип.
Сен журсин жалганда, бекерге тунилип,
Ойларга комилип, жастарын тогилип.

Не таптын не истедин, менсиз кун корип,
Кайдасын, келесин кимге конил болип?
Алде калдынба иштей комилип,
Иштей олип?

Журсинбе жаурап ак калада,
Унилип карап ак-карага.
Уккын келип,
Умыткын келип.

Тунги Актобе каласы,
Сен жалгыз кетип барасын.
Деминди терен аласын,
Тусинбей омир багасын.
Иштей ортенип жанасын,
Сезинип карашы, Жер мен Аспаннын арасын.

Коз алдымда ауысып жатыр мезгил,
Ойлар миды езди.
Кун, ай, жыл жогалуда лезде,
Мен уакыттын жылдамдыгын сездим.

Ми жарылды, конил тарылды,
Шыгып барады ес.
Бул мен ушин мулде бейтаныс сезим,
Журсемде 20 жыл Аспаннын астын кезип.

Мен уга алсан, угып кара,
Дал казир менин журегимде - кулып кара.
Оны ашалсан аш, жулып кара,
Улгер ертен ол турып калад.

Жок биз бирге енди уша алмаймыз,
Биздин сынып калгандай канатымыз.
Жок биз бир жолга тусе алмаймыз,
Биз мулде болек, еки турли жаратылыспыз.

Журсинбе жаурап ак калада,
Унилип карап ак-карага.
Уккым келед,
Умыткым келед.

Тунги Актобе каласы,
Сен жалгыз кетип барасын.
Деминди терен аласын,
Тусинбей омир багасын.
Иштей ортенип жанасын,
Сезинип карашы, Жер мен Аспаннын арасын.