Qarakesek

Анама

Бул аним озине, ана,
Бул – коз алдында оскен балан.
Арманга жасап едим кадам,
Сол сапармен кетип барам.

Анашым жыламашы, кулкимди тонамашы,
Барин береди Танирим кайтадан сурагасын.
Жаратканым жар болган, мейириминди токши анамнын алдына.

Анашым, анатайым,
Салдым ба сизге уайым?
Кеширши акымак улынды,
Улын мын кубылды.
Ана, анашым.

Анашым, сени уайымдаткан бул – сенин балан,
Али коп затты тусинбеди, конили алан.
Кулыптанып ар турли ойларга камалып,
Мен озиммен косып сизди де мунга камадым.
Байкамадым, байкамадым, ана,
Кетиппин бул дуниени емес, о дуниени калап.
Акем екеуине Жумактан уйди армандап,
Екеуине иман тилеп, жету ушин арманга.
Конилим кокке кетти жерден алыстап,
Ертен барар жеримиз туби болгасын Аспан.
Есимде, аязды кундери бала кунимнин,
Содан шыгар казир аз кулуим.
Акемнин кеш тусинген заттары коп шыгар,
Окинетин адам ишип алса жылар.
Окингендер жынданар, ренжиткен арбир жылдар,
Жылдар сендерди картайтты оте жылдам.

Анашым, анатайым,
Салдым ба сизге уайым?
Кеширши акымак улынды,
Улын мын кубылды.
Ана, анашым.

Ана... ана... ана...
Ана, ана, ана...
Aна, ана, ана...