BaGi

Кеш түсіндім анашым

Журекке толы куйиниш жиналды уакыт оте,
Анашым, ер жете омирге козкарасым ботен.
Зулымдык ар бурышта сыгалайды коркынышпен,
Акылды кайтарганым есимде жанжал, урыспен.
Умытпасан, анашым, мен сенин сол сабиинмин,
-Балам, журсин бе ауырмай, калын киинип?
Уайымнан узбей журсин Кудайга мын сыйынып,
Ыстыктай алаканын корди каншама киындык.
Толы мын окинишке, кайгы да жерге жыгатын,
Анашым, тизерлеп алдында басымды бугамын.
Мен бакыт не екенин, сенесин бе, енди уктым,
Кушактап сырымды айтуга кысылып корыктым.
Жаным да жас босатып, кинамди манги отеп,
Бакытка апарамын Кудайым насип етсе.
Тусиндим енди ана жолы онын жетпегени,
Калганы бос екен, типти жок келип-кетери.

Куласам, колымнан устап тургызар,
Анашым, арканда сенин ургызбар.
Согады жан-жактан тур-турлы ызгар,
Умытпашы, анашым, арканда из бар.
 
Каншама сезимдер кеудеге жасырынатын,
Иште алай-дулей, жузимде барлыгы жаркын.
Есейип келе киындык та жагадан алып,
Терен ой талап етеди шешимдер кабылданатын.
Балалык басып отти, омир агыспенен барады,
Асыгып коздегенге жетер деп озиндик шамам.
Анашым, куа боласын менименен мактанып,
Жалгыз сыласын боламын алда конилди актарып.
Суйемин деп айтуга казир жетпеген дарежем,
Киналганынды каламаймын сыркатка дари издеп.
Сен мени кеширерсин кандай болсам да, аттен,
Катал жаза керек окинишимди жоюга тек.
Конилим бос, жалгыз парагыма жасым тамып,
Айтарым типти шексиз, билмейм кай жактан токтарым.
Каншама уайымдамын, иштей соккылайтын узбей,
Анашым, ар таным саган «суйемин» деген создей.

Куласам, колымнан устап тургызар,
Анашым, арканда сенин ургызбар.
Согады жан-жактан тур-турлы ызгар,
Умытпашы, анашым, арканда из бар.